فایده و خطر حکومت اسلامی

به نام خدا. ملاک اسلامی بودن یک جامعه بنا بر آیات و روایات و سیره عملی امام علی (ع) رسیدن به «منهای فقر» است. و جز چنین جامعه ای را «اسلامی» خواندن تجوز است و اگر به ارزشهای ابدی اسلامی زیان برساند، جایز نیست. جدیدترین اثر استاد محمدرضا حکیمی، با عنوان «حکومت اسلامی» از منظر قرآن و احادیث (کتاب و سنت) از سوی انتشارات علمی فرهنگی الحیات دارای مباحث مهمی ست.

حکیمی در مقدمه  آورده است: «اگر حکومت، دینی باشد، یک فایده مهم دارد و یک خطر بزرگ. فایده مهم چنین حکومت هایی این است که می توان دین را، و معارف و تعالیم دین را و احکام دین را در اینگونه حکومت ها تعلیم داد، و ترویج کرد و ظاهر شعائر دینی را برپا نگه داشت و نسل ها را به دین توجه داد و با دین و با تعالیم رشد آموز دین تربیت کرد و مردمان دیگر کشورها و حکومت ها را از دین و سیاست دینی و مدیریت دینی آگاه ساخت.
اما خطر بسیار بزرگ کدام است؟ خطر بزرگ این است که هنگامی که حکومتی دینی شد، یعنی ادعا شد که حکومت دینی است و نام حکومت دینی و اسلامی بر آن گذاشته شد، هم جامعه داخل و هم جامعه های خارج، انتظار دارند یک مدیریت کاملا سالم و یک حاکمیت والای انسانی ارائه شود. حاکمیتی که - بنابر طبیعت دین اسلام - بیش از اینکه اعمال قدرت کند، به تربیت بپردازد و «فرهنگ سازی» در هر زمینه را «اصل» بداند. حاکمیت دینی در واقع یک نوع خدمت است به معنای پشتیبانی و نزدیکی به مردم و حفظ منافع و مصالح دنیوی و اخروی مردم، نه تنها وادار کردن مردم...یا اقتدارگرایی...»

از راست: علامه محمد رضا حکیمی و آیة الله سید جعفر سیدان